Była to deska z piaskiem, na której wyznaczano równoległe rowki , umieszczając w nich kamienie. Pierwsza kolumna oznaczała jedności, druga dziesiątki, trzecia setki itd. Obliczeń dokonywano poprzez wkładanie i przekładanie kamyków. Przy jego pomocy możliwe było dodawanie i odejmowanie.
Rozwinięciem koncepcji starożytnych była konstrukcja opracowana przez Blaise'a Pascala. W 1642 roku zbudował maszynę arytmetyczną wykonująca dwa działania: dodawanie i odejmowanie. Skonstruował ją dla ojca- radcy podatkowego w celu ułatwienia obliczania podatków. Zespół kół zębatych w zależności od wybranej funkcji oraz liczby wykonywał obrót który odpowiadał cyfrom od 0…9 dla każdej z pozycji jednostek, dziesiątek i setek.
W 1679 maszyna licząca Pascala została udoskonalona przez G.W. Leibnitza, od tej pory możliwe było wykonywanie czterech podstawowych działań arytmetycznych. Skonstruowany artymometr składał się z sumatora i automatu, który umożliwiał wprowadzenie cyfr na koła sumatora. Automat przesuwał się względem sumatora, co pozwalało ustawić mnożnik dziesiętny przy wprowadzaniu liczby. Cyfry wprowadzano ręcznie najpierw do rejestru automatu, a następnie liczbę przenoszono za pomocą obrotu korbką na koła sumatora.
W 1801 na wystawie w Paryżu Joseph-Marie Jacquard zaprezentował karty dziurkowane z zakodowanym wzorem, które służyły do sterowania krosnem tkackim. Jego wynalazek dał początek automatyzacji procesu przetwarzania danych. Podobne karty zostały później wykorzystane do zapisywania muzyki odtwarzanej przez automatyczne pianina i do przechowywania programów komputerowych.
W 1819 Babbage stworzył koncepcję maszyny analitycznej która miała zawierać arytmometr sterowany za pomocą kart perforowanych oraz urządzenie do ich wczytywania, a także posiadać pamięć o pojemności do tysiąca liczb, składających się z pięćdziesięciu cyfr dziesiętnych każda. Maszyna miała być napędzana parą.
