I generacji komputery były budowane w latach czterdziestych. Jednak były to pojedyncze egzemplarze, które były bardzo drogie. Były to komputery lampowe skonstruowane z lamp elektronowych. Korzystanie z nich było bardzo utrudnione, ponieważ jedynym językiem programowania był tzw. język maszynowy. Program oraz dane były wprowadzane do pamięci w postaci zer i jedynek.
W latach pięćdziesiątych wynaleziono tranzystor, który wykorzystano do zbudowania komputerów II generacji. Technologia komputerów tranzystorowych umożliwiała wydłużenie serii produkowanych maszyn i tym samym obniżyć ich cenę.
Wprowadzono również translatory, które tłumaczyły język używany przez programistów na język maszynowy.
Powstały także języki asemblerowe, w których zero-jedynkowe kody instrukcji maszynowych zastąpiono kodami mnemonicznymi, np. zero-jedynkowy kod maszynowy operacji dodawania zastąpiono literami ADD, co w języku angielskim oznacza dodawanie. Zadaniem translatora było zamienienie ciągu trzech liter ADD na odpowiednie słowo zerowo-jedynkowe kodu maszynowego.
W II generacji komputerów ich pamięci operacyjne realizowane były jako pamięci ferrytowe, tzn. budowane na magnetycznych rdzeniach toroidalnych. Pamięciami pomocniczymi były pamięci bębnowe, zaś pamięciami zewnętrznymi pamięci na taśmach magnetycznych. Oba rodzaje były tzw. pamięciami masowymi, ponieważ mogły zapamiętywać dużą ilość informacji. Warto wspomnieć, że wprowadzanie programów oraz danych odbywało sie za pomocą taśm papierowych. Ponadto komputery były wyposażone w czytniki i perforatory taśmy papierowej. Koszt takich komputerów wynosił setki tysięcy dolarów. Najdrożej kosztował montaż komputera. Typowy komputer składał się z dziesiątek tysięcy tranzystorów i z setek tysięcy rezystorów i kondensatorów. Ich połączenie było wykonywane ręcznie, wymagało żmudnego sprawdzania i nie pozwalało na osiągnięcie dużej niezawodności. W związku z tym pojawiła się potrzeba nowych rozwiązań. Poszukiwania zaowocowały opracowaniem układów scalonych.
III generacja komputerów powstała w połowie lat sześćdziesiątych kiedy zaczęto wykorzystywać układy scalone małej skali integracji, tj. układy SSI i średniej skali integracji, tj. układy MSI. Technologia wykorzystująca układy scalone umożliwiała zmniejszenie gabarytów komputerów, zmniejszenie poboru mocy, zwiększenie niezawodności, a także wzrost produkowanych serii. Niektóre typy komputerów produkowano w setkach sztuk rocznie, co pozwoliło na obniżenie ceny aż do ok. 10 tysięcy dolarów za sztukę.
W minikomputerach jako pamięci operacyjne zaczęto stosować pamięci półprzewodnikowe, zaś jako pamięci pomocnicze- pamięci dyskowe. Konsolę operatorską budowano w postaci tzw. terminala, czyli urządzenia składającego się ze specjalnej klawiatury i monitora ekranowego wykonanego z użyciem lampy telewizyjnej. Następnie zaczęły powstawać komputery umożliwiające pracę wielodostępną z wielu terminali jednoczenie. Nastąpił również rozwój języków programowania wyższego rzędu i ich translatorów. Komputer stawał się systemem złożonym z dwóch nierozerwalnych elementów, a mianowicie sprzętu ( ang. hardware) i oprogramowania (ang. software). W skład oprogramowania firmowego wchodził tzw. system operacyjny, który zarządzał pracą komputera oraz optymalizacją wykorzystania poszczególnych jego elementów, a także umożliwiał prace wieloprogramową. Oprogramowanie zawierało również translatory języków wysokiego poziomu tj. Algol, Fortran, Cobol itp.
IV generacja komputerów zaczęła się rozwijać w połowie lat siedemdziesiątych, kiedy rozpoczęła się masowa produkcja układów scalonych wielkiej i bardzo wielkiej skali integracji, tj. układów LSI (large scale integration)i układów VLSI (very large scale integration). Wówczas rozpoczęła się era mikrokomputerów. Oznaczało to, że cały procesor komputera został scalony w jednej obudowie. Serie produkcyjne wzrosły do setek tysięcy sztuk i ich cena spadła do ok. tysiąca dolarów. Pamięci operacyjne można było złożyć z kilku układów scalonych, a pamięci dyskowe o dużych pojemnościach miały wielkość książki. Jako pamięci zewnętrzne rozpowszechniły się pamięci na dyskach elastycznych, tzw. dyskietkach. Rozpoczął się okres rozwoju przemysłu produkującego oprogramowanie. Powstały systemy operacyjne- DOS, VRMX, UNIX itd., języki programowania- C, MODULA, PASCAL itd. a także systemy wspomagające projektowanie CAD/CAM, edytory tekstów, oprogramowanie biurowe.
V generacja komputerów przypada na II połowę lat osiemdziesiątych, w których poszukiwano nowych architektur jak np. RISC, architektury potokowe czy systemy wieloprocesowe. Kolejnym ważnym kierunkiem rozwoju informatyki jest budowanie dużych systemów komputerowych tj. superkomputerów (posiadające bardzo dobre parametry funkcjonalne i techniczne) czy też lokalnych lub rozległych sieci komputerowych. Oprócz tego rozwijano techniki mikrokomputerowe obejmujące mikroprocesory specjalizowane, a w szczególności procesory przeznaczone do grafiki komputerowej i do przetwarzania sygnałów analogowych.
Materiały z których korzystałem do tworzenia strony :
1. Skorupski Andrzej, ''Podstawy budowy i działania komputerów'', Warszawa 1997.
2. Miś Bogdan, '' I stał się ENIAC'', [w:] ''Wiedza i Życie'' nr 4/1996.
3. Berdowska Agata, Górecka-Berdowska Gabriela, ''Od abakusa do komputera'', [w:] Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach, nr 159/2013.
4. Nowak Jerzy, Sienkiewicz Piotr, ''Sześćdziesiąt lat cybernetyki i polskiej informatyki'', [w:] Zeszyty Naukowe Warszawskiej Wyższej Szkoły Informatyki, nr 3/2009.
5. Gudzowski Rafał, ''Wpływ komputerów na proces wychowania i kształcenia'' , [w:] Społeczeństwo i Edukacja-Miedzynarodowe Studia Humanistyczne, nr 1/2012.